Μία ακόμη ήττα, ένα ακόμη παιχνίδι που δεν καταφέραμε να κερδίσουμε, ένα ακόμη χαμένο ντέρμπι και η Ανόρθωση μετά από 11 αγωνιστικές στο -15 από την κορυφή. Είναι ένας εφιάλτης που ζούμε μετά και τον τραγικό σχεδιασμό που έγινε το καλοκαίρι.
Από την 11η αγωνιστική είμαστε εκτός τίτλου και απέναντι στην Πάφο είδαμε αυτά που έχουμε τονίσει ποlλάκις. Γράφαμε χθες ότι ο Μουνιόθ δεν πήρε τίποτα ακόμη από τους επιθετικούς του και λίγες ώρες μετά στο ματς με την Πάφο δεν μπορούσε να έρθει πιο τρανταχτή απόδειξη του όλου προβλήματος. Όχι πως δεν το γνωρίζαμε και δεν το βλέπαμε αλλά ρε διάολε, λες ότι θα έρθει η ώρα που θα «σπάσει» αυτό και θα μπει ένα τέλος.
Θα έρθει η ώρα που θα μπει η μπάλα στο πλεκτό. Να όμως που δεν έρχεται και να που τα πράγματα γίνονται παιχνίδι με παιχνίδι χειρότερα. Κυρίως στο πρώτο μέρος η ομάδα δεν ήταν άσχημη. Επιθετικά δημιουργήσαμε φάσεις, έστω και από γλίστρημα αντιπάλου. Ακόμη κι έτσι όμως το γκολ δεν έχει έρθει.
Αργή αντίληψη της φάσης, αργή επιλογή στην τελική πάσα, αργή απόφαση στο τελείωμα, κακές επιλογές όταν η μπάλα «καίει». Το είδαμε στη φάση του 24΄ όταν ο Νινγκά έκλεψε μπάλα μπήκε στην περιοχή και θέλησε να σιγουρέψει το γκολ στον Γουαρίς που είδε τον Κβίντα να σταματά το πλασέ του στην γραμμή, το είδαμε και στο 44΄ λίγο πριν το 1-0 όταν ο Νινγκά έχασε ένα εύκολο κοντρόλ και την ευκαιρία.
Οι δυο αυτές φάσεις που έγιναν στο πρώτο μέρος «φωτογραφίζουν» το τεράστιο πρόβλημα από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι επιθετικοί μας είναι αδικαιολόγητοι όταν δεν μπορούν να τελειώσουν τέτοιες φάσεις. Ο Λόρια εξακολουθεί να απογοητεύει και η ομάδα να… σέρνεται.
Σαν δεν έφθανε αυτό ο Μουνιόθ δεν ήταν σε καλή μέρα. Οι αλλαγές του δεν βοήθησαν. Έβγαλε Γουαρίς και Νινγκά και έριξε στο ματς Χρυσοστόμου και Φερέιρα που δεν έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους. Οι εσωτερικές αλλαγές επίσης δεν απέδωσαν και ο Μουνιόθ δεν ήταν σε καλή βραδιά. Ο Ισπανός άλλωστε είναι ο τελευταίος που ευθύνεται μαζί με τον εκπληκτικό κόσμο μας, που και πάλι έκανε τη διαφορά αλλά έφυγε ξανά πικραμένος…