Ο Χίσκο Μουνιόθ αιφνιδίασε την Πάφο με την αλλαγή συστήματος (3-5-2). Περιορίσαμε αρκετά κυρίως στα πρώτα 25-30 λεπτά την αντίπαλο. Κλείναμε σωστά τους χώρους, είχαμε αλληλοκαλύψει και μπερδέψαμε τον Χένινγκ Μπεργκ με την τριάδα κυρίως στα στόπερ. Προσπαθήσαμε να προσέξουμε τα νώτα μας με ενισχυμένη μεσοαμυντική γραμμή και να χτυπήσουμε στις αντεπιθέσεις με τους Ουαρίς και Νινγκά που έχουν ταχύτητα.
Το πλάνο του Ισπανού βγήκε ως ένα σημείο. Εάν έβαζε το γκολ ο Ουαρίς ίσως να μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι αλλά και αυτό με τις κλασικές ευκαιρίες έχει κουράσει. Τα ίδια λέγαμε και προ ημερών με την κλασική ευκαιρία του Λάζαρου με την Ομόνοια.
Στο δεύτερο ημίχρονο για κάποιο ανεξήγητο λόγο, παρότι η ομάδα έχανε, βρέθηκε να μαρκάρει στο δικό της μισό, να δέχεται έντονη πίεση και ενώ το σκορ ήταν στο 1-0 υπέρ της Πάφου, αποφάσισε να βγάλει τους Νινγκά και Γουαρίς για να περάσει τους Φερέιρα και Χρυσοστόμου, με αποτέλεσμα να μην μείνει επιθετικός στο γήπεδο, την ώρα που κυνηγούσαμε το σκορ.
Εννοείται ότι ο Ισπανός είναι ο τελευταίος που φταίει, ο κόσμος αναγνωρίζει την προσπάθεια που κάνει να δημιουργήσει ομάδα μέσα από το συνονθύλευμα που παρέλαβε, αλλά δεν γίνεται ν αγνοούμε και τα δικά του σημαντικά λάθη.