Κοιτάς δεξιά, κοιτάς αριστερά και περιμένεις κάτι για να καταπιαστείς και να συνεχίσεις να στηρίζεις την ομάδα που έμεινε από στόχος από αρχές Μαρτίου. Περιμένεις να ακούσεις κάποια θετική εξέλιξη στα διοικητικά και ακούς ότι στο τέλος θα έχουμε έλλειμα 4,5 εκατομμύρια και ότι ο Πουλλαΐδης δεν σκοπεύει να καλύψει το ποσό αυτό.
Και σκέφτεσαι κοιτώντας το άγνωστο, βαθιά βουτηγμένος στις σκέψεις σου για τα όσα έγιναν μέχρι στιγμής. Που βρισκόμαστε και που βαδίζουμε; Ίσως η απάντηση είναι… «στη μέση του πουθενά». Κάπως τραβηγμένο, αλλά περιμένουμε με αγωνία εξελίξεις θετικές για να βγούμε από το άγνωστο πουθενά και να δούμε λίγο φως.
Κυρίως στα διοικητικά, γιατί κανείς δεν ασχολείται τη δεδομένη στιγμή με το αγωνιστικό. Πέρα από την προσοχή που μπορεί να κερδίσουν κάποια παιδιά από τις ακαδημίες που θα πάρουν χρόνο συμμετοχής (δείτε εδώ ένα σχετικό αφιέρωμα) δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Το μόνο κίνητρο για να πάμε γήπεδο είναι αυτό που ανέφεραν και οι οργανωμένοι σε ανακοίνωση τους: «Αύριο στο σπίτι μας ξανά, γιατί η ΑΝΟΡΘΩΣΗ δεν είναι οι επιτυχίες, δεν είναι μόδα εποχής και δεν ανήκει σε κανένα παρά μόνο στο κόσμο της».