Ποιος να το φανταζόταν. Ποιος να περίμενε κάτι τέτοιο. Η ομάδα μας μπροστά σε 9000 οπαδούς μας οι οποίοι δημιούργησαν εκρηκτική ατμόσφαιρα, ικανή για να λιώσει τον Ολυμπιακό, τελικά αυτή η ατμόσφαιρα μας ήρθε μπούμερανγκ.
Και δεν είναι καθόλου υπερβολή. Οι πλείστοι ποδοσφαιριστές μας δεν έχουν τα καρύδια και την προσωπικότητα να μπορέσουν να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις. Δεν έχουν τον τσαμπουκά και το πείσμα το γεμάτο «Αντώνης Παπαδόπουλος» να τους γίνει σανίδα που θα τους σπρώξει στο να ανέβουν ένα επίπεδο πάνω.
Αντίθετα, όλοι οι παίκτες μας, πλην του Λόρια, χθες πνίγηκαν από το δικό τους άγχος και το άγχος που ένοιωσαν αντικρίζοντας τον κόσμο στις κερκίδες. Χθες κέρδισε μόνο ο κόσμος μας και κανένας άλλος. Ένας κόσμος που τραγουδούσε ακόμα και μετά το τέλος του αγώνα και δεν σταμάτησε λεπτό.
Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε για το τι είδαμε στο γήπεδο. Λάθη παιδικά. Λάθη τα οποία απαγορεύονται. Επαναλαμβανόμενα και ασταμάτητα. Ίσως ήταν το παιχνίδι με τα περισσότερα λάθη που κάναμε φέτος. Στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς πατώσαμε. Εκεί που έπρεπε εμείς δεν μπορούσαμε.
Στο πιο κρίσιμο ματς δεν ανταποκριθήκαμε. Πνιγήκαμε και δίκαια αποκλειστικά. Ίσως μέχρι εδώ μπορούσε αυτή η ομάδα. Ίσως πιάσαμε ταβάνι…